امروزه کفش تنها به عنوان پوششی ساده برای راه رفتن نیست، بلکه از مصارف طبی و درمانی تا دنیای مد و زیبایی را در تسخیر خود در آورده است. حتی انواع مختلف آن در فرهنگ‌ها و اقلیم‌های متفاوت نشانگر خصوصیات اقلیمی و فرهنگی هر شخص نیز میتواند باشد.
اجزای کفش
از لحاظ ساختمان کلی هر کفش دارای اجزا متفاوتی است:
کفه (Sole)
اصلی‌ترین قسمت در هر کفش است که از سه قسمت خارجی، میانی، و داخلی تشکیل شده است. قسمت خارجی (outsole) طوری طراحی می‌شود تا توان مقابله با فرسایش ناشی از اصطکاک با سطح زمین را نیز داشته باشد. این قسمت بر حسب کاربرد کفش ضخامت متغییری دارد و معمولا محکم ترین قسمت کفش است. قسمت داخلی (insole) قسمت داخلی کفه است که در تماس مستقیم با پا قرار می‌گیرد و از جنسی تهیه می‌شود که حداکثر راحتی برای پا و حداقل واکنش را با پوست پا داشته باشد. درنهایت قسمت میانی (midsole) که بیشترین نقش آن جذب فشار وارده از سطح زمین به پا است (shock absorber).
پاشنه (Heel)
قسمت عقبی کفه کفش است که نقش حمایت کننده پا در هنگام فرود بر روی زمین را دارد. این بخش بر حسب کاربردهای مختلف کفش، ارتفاع متغییری دارد و معمولا از جنس اصلی کفه با مقداری تغییرات در ضخامت است.
رویه (Vamp)
رویه کفش مهم‌ترین قسمت پوشاننده پا است که ظاهر اصلی آن را نیز می‌سازد. رویه کفش میتواند بلند، کوتاه، بند دار، زیپ دار و یا ساده باشد. قسمت جلو که به عنوان محفظه انگشتان (toe box) نامیده می‌شود، میتواند پهن یا باریک باشد و معمولا از جنسی ساخته می‌شود که علاوه بر فراهم کردن انعطاف پذیری، دوام ظاهری هم داشته باشد، به علاوه قابلیت تمیز کردن را نیز داشته باشد.
زبانه (Tongue)
در کفش‌هایی که رویه یکسره ندارند این قسمت باعث می‌شود که بعد از بستن بند یا زیپ روی کفش، رویه آن حالت یکپارچه به خود بگیرد.
اجزا ذکر شده اساس ساختمانی هر کفش است و هر نوع کفشی میتواند اجزا اضافه، بر حسب کاربرد خود داشته باشد. کفش‌ها دارای انواع مختلفی مثل ورزشی، طبی، ارتوپدی، روزانه، جهت مد و زیبایی، پاشنه تخت، پاشنه بلند و غیره هستند که هر کدام به طور جداگانه در مقالات بعدی مورد بررسی قرار می‌گیرند.