برخلاف آسیب‌های حاد ورزشی (مثل دررفتگی‌ها، شکستگی‌ها و پیچ‌خوردگی‌ها) که ناگهانی پیش می‌آیند، آسیب‌های ورزشی مزمن با گذشت دوره‌های زمانی نسبتا طولانی و با پیشرفت تدریجی اتفاق می‌افتند. این آسیب‌ها معمولا ثانویه به میکروترومای تکراری، بدون فرصت کافی بافت برای بهبودی‌اند. چنین آسیب‌هایی معمولا در عضلات (شامل تاندون‌ها)، استخوان‌ها (شامل مفاصل، صفحات رشد و لیگامان‌ها)، ساختارهای عصبی-عروقی و دیسک‌های بین مهره‌ای رخ می‌دهند.
این آسیب‌ها تقریبا در تمام ورزش‌ها و گروه‌های سنی دیده می‌شوند و می‌توانند مرتبط با فاکتورهای درونی یا بیرونی باشند: فاکتورهای درونی شامل اختلالات راستایی اسکلتی و ناآمادگی بدنی و فاکتورهای بیرونی شامل خطاهای تمرین، کمبودهای تغذیه‌ای و شرایط محیطی هستند.
پیشگیری از آسیب‌های مزمن ورزشی از طریق بارگذاری مناسب تمرین (مثلا تعیین شدت، تواتر، مدت و نوع تمرین)، اصلاح تکنیک، استفاده از تجهیزات ورزشی و تمرینی مناسب، تصحیح اختلالات راستایی و حمایت تغذیه‌ای امکان پذیر است. تشخیص این آسیب‌ها، عمدتا مبتنی بر بررسی بالینی و تکنیک‌های اختصاصی معاینه است. بررسی‌های پاراکلینیکی (آزمایشگاه و تصویربرداری پزشکی) در موارد مشخص کاربرد دارند. درمان این آسیب‌ها باید بر اساس تحقیقات پزشکی موجود و با کیفیت بالا باشد. این درمان‌ها طی چند سال اخیر، به سرعت درحال پیشرفت‌اند. به عنوان متخصص پزشکی ورزشی، برخی از مطالبی که این‌جا ارائه می کنم در ارتباط با رویکردهای نوین به پیشگیری، تشخیص و درمان این آسیب‌ها خواهد بود.