درمان آرتریت زانو

درمان آرتریت زانو بدون عمل جراحی

مانند آرتریت دیگر مفاصل بدن، درمان اولیه آرتریت زانو نیز بدون عمل جراحی است. متخصص زانو ممکن است گزینه‌های درمانی زیادی را پیشنهاد نماید.

اصلاح سبک زندگی

برخی تغییرات در زندگی روزمره می‌تواند از مفصل زانو محافظت کرده و پیشرفت آرتروز را آهسته کند.

• فعالیت‌هایی که شرایط را بدتر می‌کنند، مانند بالا رفتن از پله‌ها، را به حداقل برسانید.
• تبدیل فعالیت‌های شدید (مانند دو یا تنیس) به فعالیت‌هایی با شدت کمتر (مانند شنا یا دوچرخه‌سواری) فشار بر روی زانو را کم می‌کند.
• کاهش وزن می‌تواند فشار بر روی مفصل زانو را کم کرده و منجر به کاهش درد و افزایش عملکرد گردد.

فیزیوتراپی

تمرینات خاص می‌تواند به افزایش دامنه حرکت و انعطاف‌پذیری و همچنین تقویت عضلات پایتان کمک کند. پزشک یا فیزیوتراپییست می‌تواند کمک کند یک برنامه ورزشی شخصی تهیه کنید که پاسخگوی نیازها و سبک زندگیتان باشد.

وسایل کمکی

استفاده از وسایلی مانند عصا، پوشیدن کفش‌های ضربه‌گیر یا استفاده از زانوبند می‌تواند مفید باشد. زانوبند به ایجاد ثبات و بهبود عملکرد کمک می‌کند و به ویژه اگر آرتروز در یک طرف زانو متمرکز باشد بسیار مفید خواهد بود. دو نوع زانوبند وجود دارد که غالبا برای آرتروز زانو استفاده می‌شود.

زانوبند حمایتی مفصل دار وزن را از قسمت آسیب‌دیده زانو برمی‌دارد، درحالی که زانوبند پشتیبان بدون مفصل به حمل کل باری که بر روی زانو قرار دارد کمک می‌کند.

سایر روش‌های درمانی

استفاده از گرما یا یخ، استفاده از پمادها یا کرم‌های تسکین‌دهنده درد، یا استفاده از باند الاستیک برای پشتیبانی از زانو می‌تواند باعث تسکین درد شود که از دیگر روش‌های درمان آرتریت زانو بدون عمل جراحی هستند.

داروها

چندین نوع دارو در درمان آرتریت زانو مفیدند. از آنجا که افراد به داروهای مختلف پاسخ‌های متفاوتی می‌دهند پزشکتان برای تعیین داروها و مقادیر مصرف بی‌خطر و موثر با شما همکاری نزدیکی خواهد داشت.

• داروهای ضد درد، بدون عارضه و ضد التهاب معمولا اولین گزینه برای درمان آرتریت زانو است. استامینوفن یک داروی ضد درد ساده و بدون نیاز به نسخه است که می‌تواند در کاهش درد آرتروز موثر باشد.
• مانند همه داروها، مسکن‌های بدون نیاز به نسخه نیز می توانند عوارض جانبی ایجاد کنند و با سایر داروهایی که مصرف می‌کنید تداخل داشته باشند. حتما در مورد عوارض جانبی احتمالی با پزشکتان مشورت کنید.
• یکی دیگر از انواع مسکن‌ها داروی ضد التهابی غیر استروئیدی یا NSAID است. NSAIDها، مانند ایبوپروفن و ناپروکسن، هم بدون نسخه و هم با نسخه در دسترس هستند.
• مهارکننده انتخابی کوکس۲ نوع خاصی از NSAID است که ممکن است عوارض جانبی آن بر روی دستگاه گوارش کمتر باشد. نام‌های تجاری معروف مهار‌کننده‌های کوکس ۲ عبارتند از: سلبرکس (سلکوکسیب) و موبیک (ملوکسیکام، که یک مهارکننده کوکس ۲ جزئی است). مهارکننده کوکس ۲ باعث کاهش درد و التهاب می‌شود و در نتیجه عملکرد را بهبود می‌بخشد. اگر از داروی مهارکننده کوکس ۲ استفاده می‌کنید نباید از NSAID سنتی (با نسخه یا بدون نسخه) استفاده نمایید. در صورت بروز سكته قلبی، سكته مغزی، آنژین، لخته شدن خون، فشار خون بالا یا حساسیت به آسپرین، داروهای سولفانومید یا سایر NSAIDها حتما به پزشكتان اطلاع دهید.
• کورتیکواستروئیدها (به نام کورتیزون نیز شناخته می‌شوند) ضد التهاب‌های قدرتمندی هستند که به مفصل تزریق می‌شوند. تزریق آن‌ها باعث تسکین درد و کاهش التهاب می‌شود؛ اما اثرشان دوام زیادی ندارد. به دلیل عوارض جانبی احتمالی، پزشکتان ممکن است تعداد تزریقات را به سه یا چهار بار در سال برای هر مفصل محدود کند.
• در بعضی موارد، درد و تورم ممکن است بلافاصله پس از تزریق به شدت زیاد شود و احتمال بروز آسیب یا عفونت طولانی‌مدت در مفصل وجود دارد. با تزریق مکرر یا تزریق به مدت طولانی، آسیب مفاصل به جای کاهش ممکن است افزایش یابد.
• از داروهای ضد روماتیسم تعدیل‌کننده بیماری (DMARDها) برای کند کردن پیشرفت آرتروز مفصلی استفاده می‌شود. داروهایی مانند متوترکسات، سولفاسالازین و هیدروکسی کلروکین تجویز می‌شوند.

بعلاوه، DMARDهای بیولوژیک مانند اتانرسپت (انبرل) و آدالیمومب (هومیرا) می‌توانند واکنش ایمنی بیش از حد بدن را کاهش دهند. از آنجا که امروزه داروهای متفاوتی برای آرتروز مفصلی وجود دارند غالبا مراجعه به متخصص روماتولوژی برای مدیریت موثر داروها لازم است.

• مکمل ویسکوز، تزریق موادی به مفصل برای بهبود کیفیت مایع مفصلی است مثل اسید هیالورونیک.
• گلوکوزامین و کندرویتین سولفات، موادی که به طور طبیعی در غضروف مفصل وجود دارند، به عنوان مکمل غذایی مصرف می‌شوند. اگرچه گزارش‌های بیماران حاکی از این است که این مکمل‌ها می‌توانند درد را تسکین دهند، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد استفاده از گلوکوزامین و کندرویتین سولفات پیشرفت آرتروز را کند کرده یا معکوس می‌نماید.

بعلاوه، سازمان غذا و داروی ایالات متحده قبل از فروش مکمل‌های غذایی به مصرف‌کنندگان، آن‌ها را آزمایش نمی‌کند. این ترکیبات ممکن است باعث عوارض جانبی و نیز اثر تداخلی منفی با سایر داروها شوند. همیشه قبل از مصرف مکمل‌های غذایی با پزشکتان مشورت کنید.

روش‌های درمانی جایگزین

بسیاری از روش‌های جایگزین درمان آرتریت زانو، مورد تأیید نیستند. اما ممکن است امتحانشان مفید باشد، به شرطی که یک پزشک متخصص پیدا کنید و او را از تصمیمتان آگاه نمایید. روش‌های درمانی جایگزین برای درمان درد عبارتند از استفاده از طب سوزنی و پالس مغناطیسی.

طب سوزنی

با استفاده از سوزن‌های نازک، نواحی خاصی از بدن را تحریک کرده و درد را تسکین می‌دهد و یا آن ناحیه را موقتاً بی‌حس می‌کند. اگرچه این روش درمان آرتریت زانو در بسیاری از نقاط جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد و شواهد نشان می‌دهد که می‌تواند به کاهش درد آرتروز کمک کند، اما مطالعات علمی اندکی در مورد اثربخشی آن وجود دارد. اطمینان حاصل کنید که متخصص طب سوزنیتان دارای مجوز است و در پرسش از شیوه‌های ضد عفونی کردن از او تردید نکنید.

درمان آرتریت زانو با پالس مغناطیسی

این روش درمان بدون درد است. روش کار آن استفاده از یک پالس مغناطیسی برای زانو است که در یک میدان الکترومغناطیسی قرار می‌گیرد. مانند بسیاری از روش‌های درمانی جایگزین، پالس مغناطیسی نیز هنوز اثبات نشده است.

درمان با عمل جراحی

اگر درد آرتروز باعث ناتوانی شود و با درمان‌های غیر جراحی تسکین پیدا نکند پزشک ممکن است عمل جراحی را توصیه کند. مانند همه جراحی‌ها، عمل جراحی بر روی زانو نیز خطرات و عوارض احتمالی خاص خود را دارد. پزشکتان، پیش از عمل، در مورد عوارض احتمالی صحبت خواهد کرد.

آرتروسکوپی

در آرتروسکوپی، پزشکان از برش‌های کوچک و ابزارهای نازک برای تشخیص و درمان مشکلات مفصلی استفاده می‌کنند.

جراحی آرتروسکوپی به ندرت برای درمان آرتروز زانو مورد استفاده قرار می‌گیرد. در مواردی که استئوآرتریت با پارگی منیسکِ دژنرانیتو همراه باشد، ممکن است برای درمان منیسکِ پاره‌شده جراحی آرتروسکوپی توصیه شود.

پیوند غضروفی

بافت غضروف سالم و طبیعی ممکن است از قسمت دیگری از زانو یا از لبه بافت جدا شود تا سوراخی را در غضروف مفصلی پر کند. از این روش درمان آرتریت زانو معمولا فقط برای بیماران جوان‌تر که نواحی غضروفیشان آسیب کمتری دیده استفاده می‌شود.

سینووکتومی

بافت آسیب‌دیده مفصل در آرتروز مفصلی برای کاهش درد و تورم برداشته می‌شود.

استئوتومی

در استئوتومی زانو‌، درشت‌نی (ساق پا) یا فمور (استخوان ران) بریده شده و سپس برای کاهش فشار بر روی مفصل زانو تغییر شکل می‌یابد. در صورت ابتلا به استئوآرتریت، در مراحل اولیه که فقط یک طرف مفصل زانو آسیب دیده از استئوتومی زانو استفاده می‌شود. استئوتومی با برداشتن وزن از روی قسمت آسیب‌دیده مفصل، می‌تواند درد را تسکین دهد و عملکرد زانوی دچار آرتروز را بهبود بخشد.

تعویض کل یا بخشی از زانو (آرتروپلاستی)

در روش تعویض کل یا بخشی از زانو (آرتروپلاستی)، پزشک غضروف و استخوان آسیب‌دیده را بر می‌دارد و سپس سطوح مفصلی جدید فلزی یا پلاستیکی را جایگزین می‌کند تا عملکرد زانو بازگردد.

(سمت چپ) تعویض بخشی از زانو زمانی استفاده می‌شود که آسیب فقط به یک قسمت از زانو محدود باشد. (راست) پروتز کامل زانو.

بهبود

پس از هر نوع جراحی برای درمان آرتروز زانو، یک دوره بهبودی وجود دارد. زمان بهبودی و توانبخشی به نوع عمل جراحی بستگی دارد.

پزشک ممکن است فیزیوتراپی تجویز کند تا مجددا بتوانید قدرت و دامنه حرکات زانو را باز یابید. بسته به عمل جراحی، ممکن است تا مدتی به بستن زانوبند یا استفاده از چوب زیر بغل یا عصا نیاز داشته باشید.

در بیشتر موارد، جراحی درد را تسکین داده و انجام فعالیت‌های روزانه را تسهیل می‌کند.