از آنجا که داشتن بازوان قوی، از داستان‌های اساطیری تاکنون، نشان دهنده برتری بوده است؛ امروزه نیز تقویت این عضله در بین ورزشکاران محبوبیت فراوانی دارد. این امر خود عامل افزایش شیوع پارگی عضله بازو در بین ورزشکاران، خصوصاً وزنه برداری و بدنسازی شده است. پارگی عضله بازو معمولاً در ناحیه شانه اتفاق می‌افتد و پارگی در آرنج تنها ۳ درصد کل موارد را شامل می‌شود. پارگی در ناحیه آرنج عموماً در افراد میانسال نسبت به افراد جوان شیوع بیشتری دارد. چرا که افراد میانسال با تصور داشتن قدرت دوران جوانی، به دنبال بلند کردن ناگهانی جسم سنگین و ندرتاً حرکات پرتابی سریع هستند.
علائم پارگی عضله بازو
پارگی عضله دو سر بازویی در آرنج افراد جوان معمولا در وزنه برداری سنگین، خصوصاً اگر بدون حرکات کششی مناسب یا گرم کردن باشد، ایجاد می‌شود. به علاوه ذکر این نکته ضروری است که استفاده از استروییدهای آنابولیک باعث افزایش احتمال پارگی تاندون‌های عضلات، از جمله بازو می‌شود. علائم پارگی در مرحله حاد به صورت کبودی وسیع، درد و تورم است. بعد از طی مرحله حاد، عضله کم کم آتروفی شده و در یک ناحیه جمع می‌شود که اصطلاحاً به آن بازوی popeye یا ملوان زبل می‌گویند. در این مرحله قدرت عضله به شدت کاهش می‌یابد.
درمان پارگی عضله بازو
درمان در افراد مسن که کاهش قدرت خم‌کنندگی آرنج، مختل کننده روند زندگی آن‌ها نیست؛ به صورت غیرجراحی و ابتدا با یک دوره استراحت و داروهای ضدالتهابی است و سپس شروع تمرینات ایزومتریک و در نهایت قدرتی خواهد بود. ولی در بقیه موارد باید از طریق جراحی درمان شود. در صورت اینکه فاصله پاره شدن تاندون تا درمان زیر ۳ هفته باشد و تکنیک درمان و بازتوانی مناسب باشد، نتایج جراحی قابل قبول خواهد بود. حتی بعضی از قهرمانان رده اول جهان نیز به دوران اوج خود برمی‌گردند. ولی در صورتی که بیش از ۳ هفته از پارگی گذشته باشد، اولاً برای ترمیم نیاز به پیوندهای تاندونی داریم و ثانیاً نتایج به خوبی درمان زودرس نخواهد بود.