اگرچه سیر نهایی آسیب وارده به زانو بعد از پارگی رباط صلیبی جلویی کاملا مشخص نیست؛ ولی تحقیقات بلند مدت بسیاری نشان داده‌اند که این پارگی می‌تواند سر آغاز آسیب‌های دیگری باشد که در نهایت به آرتروز زودرس زانو منجر می‌شود. مهمترین موارد این آسیب‌ها، پارگی‌های ثانوی منیسک و آسیب‌ها غضروفی هستند که در صورت پدیدار شدن، حتی بعد از بازسازی رباط صلیبی جلویی، دیگر هرگز زانو به سطح سلامتی قبلی خود باز نخواهد گشت.
عوامل موثر در بازگشت فرد به سطح اولیه فعالیت‌ها پس از پارگی رباط صلیبی
آنچه بیش از هر چیز بعد از پارگی رباط صلیبی جلویی (ACL) باعث نگرانی افراد می‌شود این است که آیا به سطح فعالیت قبلی خود باز می‌گردند یا خیر؟
پاسخ به این مساله به عوامل متعددی بستگی دارد:
۱)وجود یا عدم وجود آسیب غضروفی همراه (Chondral lesion)
۲)وجود یا عدم وجود پارگی منیسک همراه (Meniscal Injury)
۳)وجود یا عدم وجود پارگی رباط های طرفی زانو (Collateral Injury)
۴)وجود یا عدم وجود پارگی رباط صلیبی عقبی (Posterior Cruciate Ligament Tear)
۵)فاصله زمانی بین آسیب رباط صلیبی جلویی و درمان آن
۶)میزان سطح ورزشی قبلی فرد پیش از آسیب وارده
۷)سن بیمار
۸)کیفیت عمل جراحی باز سازی رباط صلیبی
۹)میزان و کیفیت بازتوانی و فیزیوتراپی بعد از عمل جراحی
در یک مورد ایده‌آل فرد جوان با آسیب ایزوله رباط صلیبی بدون آسیب‌های همراه ذکر شده، اگر توسط جراح متبحر تحت بازسازی قرار بگیرد، توسط تیم فیزیوتراپی بازتوانی شود و بیمار دستورات احتیاطی لازم را در مورد زمان‌بندی مناسب بازگشت به سطح فعالیت قبلی رعایت نماید، در این شرایط انتظار ما بازگشت مناسب به سطح قبلی ورزشی است.
یکی از مهمترین عوامل مداخله‌گر، بازگشت زود هنگام ورزشکاران حرفه‌ای قبل از بدست آوردن شرایط لازم، به میادین ورزشی است که معمولا تحت فشار صاحبان و سرمایه گذاران باشگاه صورت می‌گیرد و بعضاً باعث ایجاد آسیب‌های مجدد جبران ناپذیر می‌شود.
به هر حال در صورت وجود هر کدام از عوامل ۹ گانه فوق، حتی بعد از بازسازی مناسب رباط صلیبی دیگر بازگشت به سطح فعالیت قبلی امکان‌پذیر نیست. هدف از درمان، فقط کاهش سرعت ایجاد عوارض دایمی در زانو است. این مسأله‌ای است که حتماً قبل از شروع درمان باید بیمار را آگاه کرد تا در نهایت بتواند از نتیجه بدست آمده احساس رضایت کند.